De foto en zijn verhaal
Voor het verhaal van deze foto moest ik even graven in mijn geheugen. De foto dateert namelijk uit het jaar 2010. Het jaar waarin ik mijn spiegelreflexcamera, een Nikon D90, Ikelite onderwaterhuis
en Sea & Sea YS-110 onderwaterflitser had aangeschaft en welke hun eerste serieuze tropisch water doop zouden krijgen. Er werd afgereisd naar Maleisië met een klein gezelschap van Baracudianen.
In Maleisië kreeg ik een workshop van Kees Opstal en als beginnend onderwaterfotograaf kan je je geen betere start wensen.
De eerste week verbleven wij op Tioman Island. Om op Tioman Island te geraken dien je over een sterk hart en dito maag te beschikken. Je vliegt loodrecht aan op een berg en aan de voet van deze berg
ligt het uit 1 stijg- en landingsbaan bestaand vliegveldje. De piloot neemt steeds meer gas terug totdat de motor stationair draait. Op het moment dat je voelt dat je maag begint te protesteren geeft de
piloot volgas, maakt een scherpe duikvlucht naar links en bhaaaammm, je bent geland.
Leuke houten blokhutten van airco voorzien, direct gelegen aan de jungle, zorgden hier voor een dak boven ons hoofd. De oerwoudgeluiden maakten het inslapen zeer gemakkelijk. Het duiken was hier
zeer speciaal en eigenlijk best decadent. We hadden deze week 2 gidsen tot onze beschikking en dat is best luxe op een duikgezelschap van 6 personen. Het duiken was erg relaxed en de gidsen zochten de
dieren die Kees en ik graag op de gevoelige plaat wilden vastleggen. De tweede week bracht ons naar de plaatsjes Semporna en Mabul op Maleisisch Borneo. Vanuit Mabul, alwaar we verbleven in een longhouse, werd er afgereisd naar het wereldberoemde Sipadan. Een gebied waar je als duiker eigenlijk elke dag zou willen duiken maar waar je maar mondjesmaat een vergunning voor kan krijgen. Wij hadden het
geluk dat we deze voor 2 dagen hebben kunnen regelen.
Tijdens één van de duiken op Baracuda Point heb ik de winnende foto van de baracuda’s kunnen maken. Dit was eigenlijk best nog wel een opgave als je bedenkt dat je hier als een vlag in een zuidwesterstorm
hangt. Een jekkerende stroming zorgt er voor dat je niets anders kan doen dan je mee te laten voeren in een driftduik. Driftend naar de plek des onheils wees Olaf mij op een donkere trechtervorm die in de verte boven ons zweefde. Nadat we dichterbij kwamen werd het duidelijk dat dit een grote school barracuda’s was die daar schijnbaar zeer gemakkelijk hun safetystop uithingen en totaal geen last hadden van de stroming. Het omhoog kijken naar de enorme tornado van ronddraaiende barracuda’s zorgde ervoor dat ik behoorlijk misselijk en draaierig werd maar heb hier toch nog snel een paar leuke foto’s weten te schieten. Een reis om nooit te vergeten en die we hopelijk nog eens over kunnen doen.